بیابانهای ایران
ایران در یک فلات در ارتفاع بالا در جنوب غربی آسیا قرار دارد و که در محدوده ای از کوههای قرار دارد. انواع مختلفی از گیاهان و جانوران در ایران ثبت شده است؛ که در مناطق خشک نیمکره شرقی منحصر به فرد هستند.برخی از ویژگی های بوم شناختی بیابان های ایران، آفتاب، رطوبت نسبی، بارش باران و تبخیر بیش از حد هستند. بسته به اینکه تا چه حد نقطه ای از ارتفاعات بالاتر است، درجه حرارت متغیر است یک نقطه دور از ارتفاع می تواند در طول تابستان به 60 درجه سانتیگراد برسد. دمای متوسط در ماه های ژانویه و مه 22 درجه سانتی گراد و 40 درجه سانتیگراد است. به طور کلی، شرایط اکولوژیکی بیابانهای ایران چنان شدید است که تابستان یا زمستان قابل تحمل نیست.
آب و هوا در بیابانهای ایران
:حداکثر بارندگی سالیانه حدود 100 میلی متر است. ارتفاع متوسط این بیابان تقریبا 600 متر بالاتر از سطح دریا (ASL) و پایین ترین نقطه در نزدیکی آن است
یک نقطه دور از ارتفاع می تواند در طول تابستان به 60 درجه سانتیگراد برسد. دمای متوسط در ماه های ژانویه و مه 22 درجه سانتی گراد و 40 درجه سانتیگراد است. به طور کلی، شرایط اکولوژیکی بیابانهای ایران چنان شدید است که تابستان یا زمستان قابل تحمل نیست.
در بیابانهای ایران به ندرت برف می بارد . رطوبت نسبی سالانه زیر 30٪ است. در طول تابستان، در بعضی موارد، به٪ 0 کاهش می یابد. معمولا زمستان بارندگی های پراکنده اندکی داریم که منجر به شستن زمین می شود. بدون شک می توان گفت که خاک و آب مناسب و برای رشد گیاهان وجود ندارد. از آنجایی که این مناطق همیشه در معرض بادهای شدید است و گیاهان کافی برای حفظ خاک وجود ندارد، باد زمین را تخریب می کند بنابراین، جلوگیری از باد با دیوارهای چوبی و کاشت بوته ها و درختان برای مقابله با نیروهای مخرب طبیعی باید انجام شود
وضعیت زندگی در بیابان های ایران
همیشه آب است که وضعیت زندگی را در همه جا تعیین می کند. باز هم این تنها آب است که به گیاهان کمک می کند آب در هر گوشه ای از بیابان ها به راحتی قابل دسترسی نیست.
زندگی در مناطقی است که آب را در چشمه ها و یا از طریق تکنیک باستانی آبشارهای زیر زمینی به نام کاریز (قنات) پیدا می کند. بارها، چاه های نیمه عمیق برای آب حفر شده اند. مردم محلی از حیواناتی مانند شتر ها استفاده می کنند تا از راه بیابان سفر کنند. معمولا درختان انگور یا درختان مشابه با ریشه های عمیق کاشته می شوند تا بتوانند زنده بمانند.
زندگی در بیابان ها ی ایران
مردم به کشاورزی، دامداری تکیه می کنند. آنها باید گندم، جو، درختان میوه و به طور یکسان بکار ببرند. بنابراین،. هنگامی که هیچ یک از موارد فوق کمک نمی کند، آنها مجبور به مهاجرت به جای دیگری در جستجوی شرایط بهتر زندگی هستند.
دو بیابان شناخته شده ایران عبارتند از:
1. دشت کویر:
یا کویر نمکی بزرگ؛ در شمال کویر لوت واقع شده است بین خراسان، سمنان، تهران، اصفهان و استان یزد واقع شده است. این بزرگترین بیابان در ایران است که از کوه های البرز تا فلات مرکزی و شمال غرب کویر لوت گسترش یافته است. ارتفاع دشت کویر 400 متر است .
دشت کویر در اکثر نقاط با ماسه و سنگریزه پوشیده شده است.دشت کویر در معرض باد های قوی و طوفان است. شن و ماسه و نمک در معرض باد و طوفان شدید قرار می گیرد و مانند امواج دریا حرکت می کنند و گاهی تپه هایی به ارتفاع 40 متر تشکیل می دهند
تفاوت دما در طول روز و شب از 0 تا 70 درجه می رسد
2. کویر لوت:
یا کوه ماسه و سنگ؛ بزرگترین گودال در داخل فلات ایران می باشد شاید گفت یکی از بزرگترین گودال در جهان است که از لایه های شکسته زمین تشکیل شده است .
بین خراسان جنوبی، سیستان و بلوچستان و استان کرمان قرار دارد؛ جایی که مقدار زیادی از شن و ماسه همیشه در حال حرکت به سمت جنوب است، تشکیل تپه های شن و ماسه می دهد
.مطالب مرتبط:
از کویر چه می دانیم؟
بزرگترین بیابان زمین کجاست؟
بیابانهای آفریقا
بیابانهای آسیا
چه نوع زندگی در بیابان وجود دارد ؟
37 واقعیت جالب در مورد کویر